EMPROVİZASYON İK

Bloggerların Birlik ve Beraberliğe İhtiyacı Var!

Blogların aktifleşe bilmesi için ilk öncelikle bana kalırsa birlik beraberliğin daha çok artması ve blogger arkadaşların birbirinin yazısına sahip çıkması gerektiğini düşünüyorum. Bunu sektörde ne yazık ki uzun süredir uzaktan izleyen bir okuyucu olarak göremiyorum. Yani yazısı beğenilen ve paylaşılan insanın motivasyonu artacak ve daha çok yazmak için çabalayacaktır. Durum bu kadar basitken sektörde herkes kılıçlarını çekmiş durumda. Sonra İK Blogları neden yazmıyor Blablablabla...

Motivasyon yok ki yazsınlar!

Zaman öyle bir zaman ki insanlar okumaktan çok izlemenin kolaylığını keşfetmiş ve tembelliğine alıştırılmış durumda. Yani artık youtube vlogları varken, kimse blogların yüzüne bakmıyor. Hal böyle olunca bu kuşağa yazmanın anlamı yitiyor. Yani biri demiyor ki insan kaynakları blogları var bunları bir okuyalım, tanıyalım. 

Sadece birbirimizi okuyoruz. Bununda zaten bu konuları bilenlerden çok bilmeyenlere aktaramadığımız ve öğretemediğimiz kabak gibi sırıtıyor.

Zeki Müren'in de dediği gibi Rüyalarda Buluşuruz...

Hiç düşündüğünüz oldu mu acaba hangi kuşağa hitap ediyorum diye ?

Ne düşüneceğim yahu okunuyor işte... Demeyin, bekleyin bir saniye. Eğer okunmak, yapılan organizasyonlarda bloglarınız hakkında konuşmacı olmak istiyorsanız bu sorunun cevabı sizi ve sektörü tatmin ediyor olması gerekli. Yani okunuyor işte diyerek bir yerlerde konuşmacı olmayı hayal etmek düpedüz boşa beyninizi yormanız demek. 

Okunma oranınızın bununla ilgisi var. Eğer siz bulunduğunuz şehir, ülke ve belki de dünyaca okunan bloggerlar arasına girmek, organizasyonların aranan yüzleri olmak istiyorsanız, yazdığınız yazılar her kesime hitap edebilmeli. Yani siz kimsenin anlayamayacağı bir dilde yazılar yazarsanız, kusura bakmayın ama sizi anca kendi kulvarınız dışında anlayan olmayacaktır ve hayal ettiğiniz herkese seslenme, katkı sağlama olayınız rüya olmaktan başka hiçbir gerçekliği olmayan bir hedefe dönüşecektir. Zeki Müren'in de dediği gibi rüyalarda buluşuruz. 

Öğrencilere hitap etmek istiyorsanız, henüz sizin sektörü tatmamış birine gidip kendi sektörünüzün dili ile yazı yazarsanız kusura bakmayın sayın bloggerlar öğrenci bir açar yazıyı, bir bakar okur, tekrar okur, yarın ki yazını da okur sonra der ki bu ne ya çok zor yazıyor hiçbir şey anlamıyorum. 

Örnek vermek gerekirse;

Bir fabrikanın insan kaynakları departmanın çalışıyorsunuz ve işçilerden biri gelip bir konu hakkında size danışıyor. Bu işçiye nasıl anlatıyor ve konuyu aktarıyorsanız blog yazılarınızı da o şekilde yazmaya çalışın. 

Sizi zirvelerde karşılayan insanlara bol bol plaza dilinizi kullanacaksınız zaten. Asıl mesele sizin oraya varmanızı sağlayacak yolda gizli.

Şu düşünceye de saygım her zaman sonsuz. Ben öğrencileri yazım dilimle sektöre de hazırlıyorum diyebilirsiniz. Ama tembelliğe ve kolaya alıştırılan kuşağa baktığımızda işiniz çok zor. Yani birileri, bir şeyleri kolay yolla başarmanın yolunu keşfetmişken, siz zoru seçerek bir iki kişiye hitap etmiş olacak ve belkide zaman kaybedeceksiniz.

Son Tavsiye...

Artık sizinde bir okuyucunuz ve zamana göre şekil alabilen biri olarak saygı ve sevgi çerçevesinde tavsiyem, yazılarınızı kendinize ve çevrenize değil, sizin gibi düşünmek isteyen herkese hitap edecek şekilde yazın. 

Bugün insan kaynaklarında farkındalık yaratabildiğiniz bir yazınız, yarın başka kulvarlarda, farklı konumlarda bile farkındalık yaratabilecek şekilde olsun. Yazınızı bir insan kaynakları personelinin okuması normal bir şeydir ama bir mühendisin, muhasebecinin ne bilim belki de bir manavın okuması daha mutluluk verici bir şey değil midir? Bu da benim size son tavsiyem olsun.

Not: Son yazım olan Küçük Mide Bulandırıcı Kara Sinekler twitter paylaşımının altına Sn. Hasan Baltalar'ın ;

'' @HRBlogMix'i nasıl ayaklandırırım?'' Sorusuna cevap ararken, bir İK blogunun daha kapanması üzdü. Ancak bir veda yazısı yazmak çok nezaketli bir davranış. Bir çoğu, son yazısını yıllar önce yazmış ve yazarı ne durumda bilinmiyor. İyi olduğunuzu bilmek, sevindirecek. #ikblogger

yorumuna karşılık olarak vermek istediğim bir yazıdır. Son yazım için yapılan yorumlar ve destekleriniz için hepinize teker teker teşekkür ediyorum... Sizleri tanımak benim için büyük keyifti.

                                                                             Sevgi ve Saygıyla...

Mükemmel soğuk bir kış günü sıcacık kahvemi yudumlarken uzun zaman sonra sizlere yazmanın heyecanı ile doluyum. Belirtmek isterim bu bir bloga geri dönüş yazısı değil, biraz birikmişleri serpiştirmek ve sizlerle paylaşma yazısıdır. 

Neden yazmaya devam etmedim konusuna gelince, vazgeçtiğimden değil fakat bu mesleğe kendini adamış insanlara biraz ayıp olmaya başladı dedim, sen sana ayrılmış süreyi, bu meslekte barınamayacağını anladığın an doldurdun dedim. Her şeyi tadında bıraktım. Ben üniversitede bağlılık duyduğum, emek harcadığım canla başla mücadelesini verdiğim İnsan Kaynaklarında bana ayrılmış sürenin sonuna geldiğime inandığım için ve daha fazla boşa gevelememek adına elimi ayağımı çektim. Çünkü dediğim gibi bu mesleğe zamanını, emeğini ve tecrübelerini vermiş birçok insanla birlikte bir şeyler yazmak çok kolay değil. Bilgi birikiminiz o mesleğin içinde yer almadığınız sürece bir yere kadar oluyor. Sonra iteliyorsunuz, hangi kitabı okudum, neler izledim, etkinlik yazıları vs. Bunların paylaşımı da güzel fakat bir süre sonra sadece yazı paylaşmak olsun diyerek bunların paylaşımı sizi amacınızdan çıkarmış oluyor. Hiç değilse ben öyle hissettim. Ben amacıma ulaştığımı, birazda olsa üniversiteden yeni mezun olmuş birinin  iş ararken sektöre karşı çırpınışlarını anlatabildiğime inanıyorum. Pişman değilim bu bloga yazdıklarım için, bana güzel insanlar ve etkinlikler kattı. İyi ki diyebiliyorum. Şuan ki sürece baktığımda birçok blogger arkadaşımında yazmayı bıraktığını görüyorum. Birlikte güzel bir süreç geçirdiğimizi, bu süreçte birbirimize destek olduğumuzu ve sürekliliğini getiremediğimizi biliyorum. Ama güzeldi... Her şey için teşekkür ediyorum...

Aradan uzun bir süre geçmesiyle beni yazmaya iten şeyin ne olduğunu tabi ki soruyor olabilirsiniz. Yaklaşık 3 yıldır farklı bir meslekte çalışıyorum. Biriktirdiğim çok olay, insan ve tecrübe diyemeyeceğim kadar çok/az şeyler var ve eteklerimi silkelemek istiyorum azıcık. Hemde yeni iş hayatına atılacaklara birkaç tüyo vermiş olurum diye düşünüyorum.

İŞ HAYATI İÇERİSİNDE ''EN İYİ ARKADAŞ'' KAVRAMI OLMAZ!

Şunu çok samimi ve hiçbir çekincem olmadan söyleyebilirim. İş hayatı içerisinde edindiğiniz arkadaşlıklar, gerçek değil. Üzülerek söylüyorum ama herkes çıkarına göre hareket ediyor. Bugün iyidir, samimidir çünkü henüz bir çıkarı olmamıştır. Arada maddiyat ve manevi açıdan tatmin olma, rekabet savaşları vardır. Bunu sakın unutma! O yüzden aradaki mesafeyi her zaman koru. Kendinden başka kimseye de güvenme.

MESLEK HAYATINA YILLARINI VERENLER DAHA ÇOK TECRÜBESİ OLDUĞUNA İNANACAK!

Meslek hayatına yıllarına verme konusu o kadar derin ki. Beni en çok yıpratan şeylerden biride tecrübe konusu olmuştur. Her gittiğiniz kapı suratınıza tecrübeniz var mı diyerek çarpılıyor. Benim için tecrübeli insan, her zaman hayata yeni adımlar atacak insanlara yol gösteren ve yardımcı olanlardı. Bu süreçte de zamana göre şekillenebilen, uyum sağlayan insanları her zaman sevmiş ve benimsemişimdir. Onlar hep kendilerini yeniler ve ön yargı ile yaklaşmaktansa aslında bir türlü ''ben oldum'' kavramına inanmazlar. Sektörde böylelerini bulmak gerçekten zor ama imkansız değil. Sosyal medyadan çok ''hey ben buradayım seni takip ediyorum'' izlenimini onlara hissettirmeyecek şekilde takip ettiğim insanlar var. Büyüsü bozulmasın diye alkış tutmuyorum ben. Sana tecrübesizsin bu işi yapamazsın diye bakanlara aldırma. Onlarda o işi tecrübe sayesinde kazanmadılar. Geçtikleri yolları unutuyorlar. Sen onlar gibi olmamaya çalış. İleri de tecrübe benim kriterim olmayacak de mesela. Bana gelenin hamurunu ben yoğuracağım, büyüteceğim demelisin. İnsanlar, yetiştirip yuvadan uçacağını düşündükleri için kimseye değer ve zaman vermiyor. Aslında güzel izler bırakabilmek, bir insana kattıklarınızla onun başka yerlerde yükseldiğini görmeyi kendi başarıları olarak görmüyorlar. Üzülerek söylüyorum ki birinin başarısından çok başarısızlığına sevinen insanlarla karşılaşacaksın. O yüzden kararlarında her zaman kalbinin sesini dinle. Başkasını dinleyerek verme kararlarını. Kimin sana destek, kimin köstek olduğunu bilemeyeceksin.

YÜZÜNE GÜLÜP, ARKANDAN KONUŞAN ÇOK OLACAK!

Her yüzüne gülene inanma. Bugün iyiyiz güzeliz dediğin insan, sen kapıyı kapatıp çıktıktan sonra dedikodunu yapıyor bil istiyorum. Diyorum ya rekabet işi bu. İnsanlarla paylaşımlarına dikkat et. Bir insanı gerçekten tanımak istiyorsan ona, sana birileri ile paylaştığında zarar vermeyecek bir sırrını anlat, ama kimseye anlatmadığın farklı detayları ver ve bekle. Kulağına geldiğinde neyin, nasıl, neden, kim vasıtasıyla olduğunu göreceksin. Sanırım bu benim yaptığım en iyi taktik yada yenisini bulana kadar öyle. Bir şeyi iki üç kişiye anlatırken hep farklı detaylarla anlatırım. Kazağın rengi birinde mavi, birinde kırmızı kalır, kulağıma gelen renk o insana karşı duymam gereken güveni bana öğretir. Hayat acımasız, düşmemek için gözden düşürdüklerimiz olmalı. Bu arada sende evinde değilsen kimse hakkında dedikodu yapma. Ofiste beraber çalıştığın arkadaşın, telefonunu masanın üzerine ses kaydında bırakıp çıkmış olabilir. Henüz bunu denemedim, duyacaklarıma cesaret edemiyorum sanırım.

İŞİNİ SENDEN DAHA İYİ BİLDİKLERİNİ SANACAKLAR!

O iş senin görevin ise ve senin bir üstün yoksa o işi senden daha iyi kimse bilemez. Kuralcı ol, çünkü herkes bulduğu ilk aralıktan sığışmaya çalışacaktır. Kimi tatlı dille bunu yapmaya çalışırken kimi de senin o işe layık olmadığını hissettirmeye çalışarak yapacaktır. Yani insanlar istediklerine ulaşmak amacıyla seni kırmaya ve sana hakaretler etmeye kadar işi sürdüreceklerdir. Böyleleri ile iş hayatında karşılaşma oranının yüksek olduğunu unutma. İnsanın özüdür bu. Kendini empati ve hoşgörüde geliştiremedi mi istediğini elde edemediği için saldırganlaşır.  Bazılarınında sahip olduklarını düşündükleri koltuklarının egosu, iş tanımları bunları yaptırır. Hani deriz ya bu adam nasıl buraya gelmiş, bunu buraya getirenin ben bippppppp ... Öyle işte.

BİZİM KIZ, BİZİM OĞLAN TEHLİKELİ SULAR, YÜZME!

İş hayatında çok fazla profesyonelliğe yer vermeyen ve ben herkesin abisiyim, ''ofistekiler cagnim cigerim benim, senin agazını yüzünü yirin'' modu ile gezenler olacak. Hepsi çok sevdiğimiz, saydığımız abiler ve ablalar... Ama sen herkese hayır diyebilecek mesafeni her zaman korumalısın. Çünkü bu abilerimiz ve ablalarımız, günü geldiği zaman arada kurduğunuz bağa güvenerek onlara hayır diyemeyeceğine inandıkları için seni çok zorlayacak. Bunun önlemini baştan almazsan zorluğunu çok çekeceksin. Bir şey rica edince ve sende hayır demek zorunda kaldığında, senin için ablasıydım/abisiydim çok sevdiğimiz kardeşimizdi vay şimdi böyle mi olduk diyecekler. Sen işine duyduğun bağlılıktan ötürü onlara hayır demek zorunda kaldığını hiçbir zaman anlamayacaklar ve bir yanın buruk kalacak. Bunun aslında abisi ve ablası konusu ile ilgisi olmadığını düşünüp, kendi kendini yiyeceksin.

İŞ HAYATINDA KADIN OLMAK ZOR!

Başarılı kadın olmak daha zor! Çünkü ataerkil bir toplumun bunu kabullenmesi biraz zaman alıyor ve alacak. Cinsiyete takıldıkları ve erkek olarak dünyaya geldikleri için çok büyük bir şey başardıklarını sanacaklar. Seni ezmeye ve beden gücünü sana kanıtlamaya çalışacaklar. Kadının yerinin evi olduğuna inanacak ama para olmadığı zaman ''bizim karıda ne yapıyor ki bütün gün evde'' diye atıp tutacaktır. Mide bulandırıcı küçük kara sinekler sizi! En dayanamadığım, en çileden çıktığım insan tipleri. 

Yaşadığımız ülke şartları, eğitim ve aile düzeyi altında böyleleri ile karşılaşma olasılığınız %100! Takınmanız gereken tavır mı?

İnatla, canla başla okumanız. Eğitim ve öğretimin hiç tükenmeyen bir kaynak olduğunu bilmeniz. Böyle mide bulandırıcı kara sineklere karşı beden gücünüz ile değil de aklınız ve zekanızla savaşmanız. Beden gücü bir kol kopması, isabet eden bir kurşunla yerle bir olabilir. Ama zeka! Bitip, tükenmeyen bir silah. Kullanın ve asla kullanmaktan çekinmeyin. Sizi ezen, sizi aşağılayan ve beceriksiz olduğunuzu düşündüren bu varlıklara karşı iki ayağınızın üzerinde sağlamca durun ve yüzünüze kendinizden emin o tavrınızı takının. Gözlerinizden yaşlar düşse dahi, o an kırılmış, zedelenmiş olsanız dahi o gözlerinizi gözlerine dikin ve hakkettiği gibi onun seviyesine inmeden kendinizi savunun. İş hayatında duygusallığa yer yok, hele ki bir kadınsan hiç yok! 
Ve lütfen, bir erkeğin sizi sevdiğini düşündürdüğü için hayatınızı kısıtlamayın ve taviz vermeyin. Sizi seven her halinizle sevecek ve her zaman her konuda destek olacaktır. 



HATA YAPIN!

Çalıştığınız iş ile ilgili hatalar yapabilirsiniz. Olağan şeyler, karşınızdaki anlayışlı bir insansa zaten hata yapma olasılığınızın olduğunu bilerek sizinle çalışmayı göze almıştır. Hatasız kul olmaz sonuçta! Hatayı hata yaparak çözemezsiniz. Çözüm bulamadığınız yerde gerekirse yardım isteyin. Yardım etmekten ve yardım istemekten asla çekinmeyin. 
Hata yaparak bir şeyleri öğrenebileceğinizi ve bir daha ki sefere daha temkinli davranacağınızı unutmayın! 



TO DO LİST!

Benim en büyük kurtarıcım bu liste diyebilirim sanırım. Bundan dört ay önceye kadar asla düzenli bir ajandaya sahip biri değildim. Milyon tane ajanda biriktirir ve elimin geldiğine dağınık notlar alırdım.
Sonunda da ''ya bunu hangisine yazmıştım'' diyerek aranıp durur, zaman kaybederdim. 
Sonra sosyal mecrada bununla ilgili bir çok video izledim. İnsanlar çılgın bir şekilde kendi ajandalarını oluşturuyor ve bu işi ciddi ciddi benimsiyorlar. Özendim... Kendime bir ajanda belirledim ve iş dışında bu ajandaya hiçbir not almayacağıma ve başka bir ajandaya da iş ile ilgili notları almayacağıma kendi kendime söz verdim. Başarılı da oldum. Artık iş ile ilgili kullandığım bir ajandam var.




İlk önce senelik planlamalarımı yapıyorum masa takvimime. Küçük kağıtlara bir sene boyunca sürekli günü değişmeden tekrarlanan günlerin veya maçların fikstürlerini yazıyorum ve yapıştırıyorum. Bu sayede zaten aylık olarak planlamalarımı görüyorum. Yani bugün ayın 13'ü ise bana 22 Aralık'ta uygun musun dediklerinde hemen gözümün önünde işaretlediğim takvimden diyorum ki ''Hayır o gün Bursaspor Basketbol'un şu saatlerde maçı var!''. 
İkinci olarak haftalık yapacaklarımı klavye önü planlayıcısına not alıyorum. 
Takvim bir ayı görmemi sağlarken, klavye önü planlayıcısı o hafta yapacaklarımı görmemi sağlıyor. Mesela o hafta eğer birini aramam gerekiyorsa bunu takvime değil, klavye önüne yazıyorum.
Üçüncü aşamada, bir gün önceden ajandama hem takvimime bakarak hemde klavye önü planyıcısına not aldıklarımı sırası ile en önemli işlerden başlayıp, TO DO LİST'imi  hazırlamış oluyorum. Ertesi gün ofise geldiğimde gayet planlı ve ne yapmam gerektiğini bilerek adım atmış oluyorum. Asla bir işi bitirmeden diğer işe başlamıyorum. Yarım bıraktığım işe sonradan devam etmeye kalktığımda beni hayli sıkmış oluyor. İşler bittikçe tikler atılıyor ve gün sonunda yaptıklarını görmek insanı motive ediyor.Yani beni şahsen ediyor. Bu arada bu ajanda düzenleme videolarını Youtube'ye Bullet Journal yazarak erişebilirsiniz. Millet kafayı kırmış, ben o kadar sabredemedim bu olaya.

SİZ KENDİNİZE SAYGI DUYMAZSANIZ KİMSE SİZE SAYGI DUYMAZ !

Sahip olduğunuz bedenden, zekanıza ve sahip olamadığınız özelliklere kadar her zerrenize saygı ve sevgi duyun. Unutmayın, insanlar bizi en zayıf noktalarımızdan vurmaya çalışacaklar. Dillendirmeyin, şikayetlenmeyin! Kendinize güvenin. Başarı; benliğiniz, kendinize duyduğunuz bağlılığınız, sınırlarınız, işinize ve kendinize duyduğunuz saygı ile gelecektir. Vazgeçmeyin! Siz tırnaklarınızı kazıya kazıya, ailenizin ve sizin emekleriniz ile geldiniz o noktalara. Birilerinin gelip, bunu elinizden almaya çalışmasına asla izin vermeyin.

Sevgi ve saygıyla kalın...

Bundan iki yıl önce '' Bugünü Kutlamayın, Bugün Yas Tutun! '' diye bir yazı yayınlamıştım blogumda. 160 yıl önce kadınlarımız sadece emeklerinin karşılığını alabilmek adına mücadele ettikleri fabrikada üzerlerine kapılar kapatılarak, kaçmasınlar diye önlerine barikatlar kurularak diri diri yakıldı. Bugünden o güne hiçbir şey değişmedi. Toplumumuz dahada bilendi kadının güç ve hak sahibi olmasına. Ataerkil toplum eşit olmak istemedi. Yeri geldi bunu bedenen sahip olduğu güçle , kendinden bedenen zayıf olan kadına şiddet uygulayarak gösterdi. Yeri geldi toplum içinde aşağılayarak, başarılarına engel olarak ve kadını sadece evinde kendi himayesinde köle gibi kullanmak isteyerek gösterdiler.  Kimi kadın hayatta erkekten başka tutunacak dalının olmadığını düşündüğü için göz yumdu, kimi kadın her şeyi göze alarak benim erkeğe ihtiyacım yok diyerek arkasına bakmadan yoluna devam etti. Derken işte bu nokta çok hassas bakın iki farklı yolu deneyen kadında canlarını veriyor. Neden mi?
El muhtaç erkeğinden başka dayanağı olmadığını düşünen, hiçbir şeye sesini çıkaramayan kadının, eşinin  içip içip canı sıkıldıkça, nefes almasının bile battığı, her gece uyguladığı şiddetin dozunu bir gece fazla kaçırmasıyla yorgun bedeni artık dayanamıyor.
Bir diğeri eşinden ayrılıp, kendi maddi gücünü yaratmak istediği, çocuklarıyla hayata tutunabileceğine inandığı ve bu adımı attığı için sokak ortasında katlediliyor.
Bir kadın; sokakta yürüdüğü için, eve saat 00.00'da geldiği için, etek giydiği, teni gözüktüğü, nefes aldığı, çalıştığı, güldüğü, konuştuğu, sevdiği ve sevildiği, güçsüz göründüğü için ... katlediliyor.
Bir kadın; güçlüyüm, ben üstünüm diye geçinen yaratıkların göze alamayacağı çoğu şeyi göze alabildiği için katlediliyor.
Bir kadın; hayattan korkmadığı, kendi yaşam alanını yaratmak için çırpındığı, hayalini kurduğu annelik duygusunu tatmak için adım attığı hayallerde katlediliyor.
Bir kadın; ben bu hayatta varım, ben kadınım diyebildiği için yaşam hakkı ellerinden alınabiliyor.
Bir adalet çoğu zaman buna seyirci kalabiliyor.
Bir toplum, bir kadının katledilmesinin ardından yalnızca ''vah vah yazık oldu şerefsiz adam... Kızım bundan sonra eve geç gelmek yok, oraya gitmek yok, onu giymek yok'' demekle yetiniyor.
Biz görmüyoruz, kabullenmiyoruz ama toplum olarak cinayetlerin artmasına biz sebebiyet veriyoruz. Erkeği değilde kadını kınayarak, erkeğin sırtını sıvazlayıp, kadına ayıbın ne olduğunu söyleyerek...
Bunun örneğini en ufak bir konudan verebilirim. Her gün hepimiz neredeyse toplu taşıma araçlarını kullanıyoruz. Orta yaş ve yaşlı dediğimiz kesim '' Gençlerin onlara yer vermeme'' konusunda çok şikayetçi. Kendi üzerimden örnek vereceğim. Otobüste gidiyoruz. Yanımda benim yaşlarımda bir kız oturuyor, arka sırada ve yan koltuklarda da genç adamlar oturuyor. Durakta durduk, bir hanım teyzemiz/bir bey amcamız bindi. Neyse geldi benim oturduğum yere doğru. Gözlerine kız ile beni kestirdiler. Ardından amcamız/teyzemiz kendi kendine ''Bu gençlerde de hiç adap edep yok. Biz ayakta giderken onlar oturuyor.'' diye söylenmeye başladı. Baktı kimseden ses yok. Bana bakarak ''Bir de duymazdan geliyorlar o kulaklıkları kulaklarına takarak ahh ahh ...! ''.
Şimdi buradaki soru şu '' Teyzelerimiz veya amcalarımız niye hep kız çocuklarına ve kadınlara yönelik bir üstünlük kurabileceklerini düşünüyorlar ve direk sadece bize atağa geçtiler arkada ve yanda erkeklerin oturmasına rağmen? Tahmin etmek zor olmasa gerek.
İlk önce yanlış anlamanızı önlemek açısından şu açıklamayı yapma gereği duyuyorum. Burada ben gençlerin kendinden yaşlı, çocuklu kadınlara veya engellilere yer vermemesini onaylamıyorum. Benim asıl amacım ilk atağı neden kadınlara yapıyorlar buna farkındalık yaratmak istiyorum.
Çünkü onlarda kadının ses çıkarmayacağını biliyorlar. Aslında korkuyorlar, onlarda aynı şiddeti üstün olan kişilerden görebilecekleri için. Zayıf bulduklarına saldırıyorlar. Bir nevi büyük balık küçük balığı yer düşüncesi. Diyelim ki susmadık karşılık verdik, bak amca/teyze oradakileri kaldır dedik. O an geri adım atıp ''Ben size dememiştim zaten'' veya direk '' Bak bak terbiyesize bir de karşılık veriyor, büyüklerine hiç saygısı yok'' diyebiliyorlar. Madem bana demedin git dediğin kişinin başında pine ve söylen veya kibarca yer iste veya benim sana bunu söylememle sen benim terbiyesiz, saygısız olduğuma kanaat getireceğine korkmadan git bir de orada oturan adamlara dile getir bunu dimi ama. Bu sadece ufacık aslında zararsız gibi görünen ve ataerkil toplumu daha çok üstün gösteren bir olay. Sadece farkında değiliz, düşünerek konuşmuyoruz. Amacımıza odaklanıyoruz daha çok.
Her gün televizyon başında kayıp, cinayet programlarını izleyip vah vahlanan kişiler, toplumda bir açık bulduklarında İLK FİTİLİ ATEŞLEYEN KİŞİLER! Bakın bunu suçlama olarak söylemiyorum. Dikkat edin etrafınıza, kendinize bile. Direk bak şuna ne giymiş, bak bak nasıl sesli gülüşüyorlar, sakızı da çiğnemeyi bilmiyor. Adep yahu Adap yahu...!!!
O kadar üzgünüm ki kadın şiddet gören bir kadın için sebebi ne olursa olsun ohh olsun diyebiliyor.
Aldatmasaydı ohh olsun, gitmeseydi ohh olsun, söz dinleseydi ohh olsun ...
Ve yine o kadar üzgünüm ki toplumda ne yazık ki yaşanan cinayet ve şiddet olayları için adalet yerini bulmuyor...
Eşini defalarca bıçaklayan adam iyi hal indiriminden yararlandı...


Benim tek umudum gelecek nesil... Ve bu nesile bilinçli anne- babaların, eğitimcilerin düşünce özleri olan vicdanlarına dokunarak yaşamayı, aynı zamanda hem kendi özgürlüklerinin hemde toplumun ve bireylerin özgür yaşamlarını doğru bir şekilde yargılamayı ve bir şeyin bağımlısı olmaktansa, bağlılık duymanın daha güzel olduğunu, taraflı uzlaşmayı öğretebilmeleri.

Kadın o kadar değerli bir varlık ki bunu görmeyen gözlere, duymayan kulaklara, şiddet uygulayan ellere anlatabilmeyi, onların var olmasının en büyük emekçisi olan kadının rolünü hissettirebilmeyi çok isterdim. Bir kadının hayata gözlerini açtığı günden itibaren dünyayı nasıl sırtladığını ve neler başarabileceğini görmek istemeyenlere göstermek isterdim.


Sevgiler 
Kübra